In sommige gevallen is het moeilijk een goede prijs te bepalen voor een dienst. Een brainstorm of een gesprek met een adviseur kan leiden tot een miljoenenidee, maar ook tot helemaal niets. Wat is dan een eerlijke prijs? Een urenvergoeding voor de adviseur staat bijna nooit in verhouding met de geleverde prestatie.
Een praktijk die steeds meer opgang vindt is dan de prijs van de geleverde dienst achteraf te laten bepalen. De klant kan het beste overzien wat de waarde ervan is en bepaalt de prijs die hzij betaalt.
Als dat in de ogen van de leverancier toch te weinig is heeft deze de mogelijkheid verdere dienstverlening te weigeren. Zijn verlies blijft hoe dan ook beperkt want de gemaakte kosten zijn te verwaarlozen.
Dit is toepasbaar in gevallen dat er prestaties geleverd worden zonder dat er grote inspanningen tegenover staan. Met enige moeite is dus een resultaatovereenkomst te zien in de transactie.
Maar hoe nu als er geen resultaat te garanderen is maar dat er wel inspanningen verricht moeten worden? Bijvoorbeeld als er iets onderzocht of nog gecreëerd moet worden.
De leverancier is dan gedwongen het risico te nemen; de kans bestaat dus dat hij daar maar van af ziet.
Vanouds wordt zo'n leverancier met octrooiwetgeving en auteursrechten verleid toch maar dat risico te nemen met de belofte achteraf beschermd te worden. Dat systeem heeft nu zo ongeveer zijn grenzen bereikt. Wat nu, kan het niet anders?
Als we nu de leverancier, of liever ondernemer, eens dat risico zouden helpen dragen. Het risico spreiden. Dat kan ook binnen bestaande structuren: van aandelenuitgifte via microkredieten naar nieuwe oplossingen als SellaBand.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten